Μεταφράσεις:
Άλλες Σελίδες:
|
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ;Ως νομικά πρόσωπα, είναι ακαταλόγιστα;απο τον Δρ. Φιλ Μπαρτλ (Phil Bartleμετάφραση Αποστολία Γουγούση (Apostolia Gougousi)Εκπαιδευτικό ΦυλλάδιοΟι εταιρίες έχουν μόνο μία ηθικήΟι αποκαλύψεις σχετικά με εγκληματικές πράξεις που τελέστηκαν απο μεγάλες πολυεθνικές όπως η Enron δεν είναι η πηγή του προβλήματος. Είναι το οτι οι εταιρίες κάνουν ακριβώς αυτό που είναι σχεδιασμένες να κάνουν, μέσα στα πλαίσια του νόμου, και κάνοντας τη δουλειά τους καλά, που αποτελεί τον μέγιστο κίνδυνο για την κοινωνία και το μέλλον της ανθρωπότητας. Ας ρίξουμε μία ματιά στο τι θα έπρεπε να κάνουν οι εταιρίες: Το ερώτημα είναι το εξής: "Έχουν οι διοικούντες των πολυεθνικών, και δεδομένου οτι δρουν μέσα στα όρια του νόμου, στα πλαίσια των επιχειρηματικών τους δραστηριοτήτων ευθύνες άλλες εκτός απο το να εξασφαλίσουν το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος για τους μετόχους τους;" Και η απάντησή μου είναι, όχι δεν έχουν. Milton Friedman (1912-2006) Νομπελίστας οικονομολόγος, οικονομικός σύμβουλος του Προέδρου Ronald Reagan, "ο απόλυτος γκουρού του συστήματος της ελεύθερης αγοράς" Οι εμπορικές επιχειρήσεις έχουν μία και μοναδική ηθική: το κέρδος. Ιστορικά, οι ανθρώπινοι θεσμοί έχουν ποικίλες ηθικές. Ενώ διέφεραν, και ίσως να διαφωνούμε με πολλούς απο αυτούς, γενικά έφεραν την ευθύνη να στηρίζουν τις ανθρώπινες κοινότητες και κοινωνίες, να προωθούν την υγεία και την ευμάρεια του πληθυσμού, και γενικότερα να στηρίζουν δραστηριότητες με γνώμονα πάντα τα συμφέροντα των ανθρώπων. Για τις επιχειρήσεις δεν υπάρχουν τέτοιου είδους ηθικές απαιτήσεις. Αν μία επιχείρηση βγάζει κέρδος εις βάρος του φυσικού σου περιβάλλοντος, κανένα πρόβλημα. Αν οι φυσικοί πόροι καταστρέφονται με αποτέλεσμα η ποιότητα ζωής των εγγονιών μας να χειροτερεύει, κανένα πρόβλημα. Αν άνθρωποι σε μακρινά μέρη γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και οι ρυθμοί νοσηρότητας και θνησιμότητάς τους αυξάνονται ώστε μια επιχείρηση να βγάζει κέρδος, κανένα πρόβλημα. Το κέρδος ως σκοπός ή επιδίωξη βασίζεται σε ένα και μόνο κίνητρο, την απληστία. Απο τη στιγμή που οι εταιρίες ανήκουν ως συνήθως στους μετόχους, οι οποίοι δεν παρακολουθούν την καθημερινή λειτουργία του οργανισμού, ούτε ενδιαφέρονται, τότε δεν υπάρχει καμία συνείδηση. Οι διευθυντές ανταμείβονται (προαγωγές, μισθοί και δώρα μπονους) μόνο όταν αυξάνουν τα κέρδη, όχι όταν είναι καλοί εταιρικοί πολίτες. Η ανάπτυξη του ελεύθερου εμπορίου, και της παγκόσμιας οικονομίας, είναι ένα χρήσιμο και πολύτιμο πράγμα για την κοινωνία. Συνεπάγεται οτι αγαθά και υπηρεσίες παράγονται με πιό αποτελεσματικό τρόπο. Δυστυχώς, παρόλ'αυτά, η εργασία δεν είναι τόσο ευκίνητη όσο το κεφάλαιο, καθώς οι εργαζόμενοι έχουν οικογένειες και ρίζες στις κοινότητές τους, και συνεπώς δεν μπορούν να μετακινούνται εύκολα σε νέες τοποθεσίες. Επιπλέον, οι εταιρίες μπορούν να επωφελούνται απο το διεθνές εμπόριο με το να υποτιμούν και να υπερτιμούν τα αγαθά τους καθώς τα μεταφέρουν μεταξύ των εργοστασίων τους σε διάφορες χώρες, αποφεύγοντας έτσι φόρους και παρέχοντας ψεύτικα στοιχεία σχετικά με τα επίπεδα της πραγματικής παραγωγής σε κάθε μέρος. Τα κέρδη μπορούν να αυξηθούν με αθέμιτο τρόπο όταν δεν υπάρχει διαφάνεια. Αυτό όχι μόνο τις δίνει ένα άνισο πλεονέκτημα απέναντι στις τοπικές εταιρίες, και μειώνει το ποσό των φορολογικών εσόδων για τις κυβερνήσεις, αλλά ακόμη ακυρώνει το σκοπό του ελεύθερου εμπορίου με το να αυξάνεται το κόστος για τους τελικούς καταναλωτές. Τι συμβαίνει με την ανάγκη για τις κυβερνήσεις να δρουν, σε διάφορα επίπεδα, σαν επιχειρήσεις; Είναι αλήθεια οτι θα μπορούσαν να γίνουν πολλά περισσότερα όσον αφορά στις βελτιώσεις στην αποδοτικότητα πολλών κυβερνήσεων. Η αποδοτικότητα είναι η αναλογία μεταξύ του κόστους των εισροών διαιρουμένου με την αξία των εκροών. Μπορούμε να καταφέρουμε το μέγιστο αποτέλεσμα με την ελάχιστη προσπάθεια μόνο και μόνο αυξάνοντας την αποδοτικότητα. Δυστυχώς, αυτή η παρατήρηση διαστρεβλώνεται με το να ερμηνεύεται ως ανάγκη των κυβερνήσεων να λειτουργήσουν σαν επιχειρηματικοί οργανισμοί, ως υποχρέωση των κυβερνήσεων να βγάλουν κέρδος. Δεν είναι έτσι. Μία κυβέρνηση έχει υποχρέωση να εξασφαλίζει την ευημερία κάθε μέλους του πληθυσμού της και όχι μόνο των πολυεθνικών ή των μετόχων τους. Οι εταιρίες έχουν επικεντρώσει το ενδιαφέρον τους στη μείωση των φόρων, που θα αυξήσει τα κέρδη τους, εις βάρος των προϋπολογισμών για κοινωνικές παροχές όπως η εκπαίδευση, η υγεία και η πρόνοια για τα ευαίσθητα κοινωνικά στρώματα. Αν μία εταιρία κάνει δωρεά σε ένα πολιτικό κόμμα σε αντάλλαγμα πολιτικών διακηρύξεων για μείωση φόρων και κοινωνικών παροχών, αυτό αποτελεί σύγκρουση συμφερόντων. Η περίπτωση της Enron είναι ενδεικτική του οτι η κοινωνία μας, ή αυτή των πιο διανοούμενων και ευκατάστατων του κόσμου, οι ΗΠΑ, δεν έχει μηχανισμούς για επιτήρηση και αστυνόμευση των δραστηριοτήτων των εταιριών, και μόνο σε κάποια τυχαία περίπτωση όπου κάποιος εκ των έσω, ή κάποιο μέλος, αποκαλύψει μια εγκληματική δραστηριότητα, και είναι διατεθειμένος να θυσιάσει την καριέρα και τη φήμη του καταγγέλοντας το έγκλημα, θα βρεθεί η εταιρία υπόλογη. Ενώ οι καταγγέλοντες σπάνια προστατεύονται, και πληρώνουν το τίμημα για την πράξη τους. Ποιές είναι οι ενδείξεις για τις μελλοντικές τάσεις των γρήγορων ρυθμών της εταιρικής ανάπτυξης στον κόσμο σήμερα; Αυτή τη στιγμή, περισσότερες απο εκατό πολυεθνικές εταιρίες έχουν ετήσιους προϋπολογισμούς που είναι μεγαλύτεροι απο το σύνολο των εθνικών εισοδημάτων περισσότερων απο εκατό κρατών. Αποτελούν στο σημερινό κόσμο μία νέα μετεθνική πολιτική δύναμη, μία δύναμη υπολογίσιμη. Εμείς, ως κοινωνικοί επιστήμονες, δε θα έπρεπε να κάνουμε κρίσεις. Δεν βλέπουμε τις πολυεθνικές ως δαίμονες, αλλά ως κοινωνικούς οργανισμούς με συγκεκριμένες δομές και διαδικασίες. Ωστόσο, όταν οι κοινωνικοί μας θεσμοί παράγουν μη αναμενόμενα αποτελέσματα που βρίσκονται εκτός των κοινωνικών στόχων, έχουμε υποχρέωση να εφιστούμε την προσοχή. Αυτή είναι μία τυπική περίπτωση. ──»«──Αν αντιγράψετε κείμενα απο αυτή την ιστοσελίδα, παρακαλούμε αναφέρετε τον συντάκτη |
Αρχική σελίδα |