Μεταφράσεις:
Άλλες Σελίδες:
|
ΠΟΙΝΕΣΠοιός ο σκοπός τους;απο τον Δρ. Φιλ Μπαρτλμετάφραση Αποστολία ΓουγούσηΕκπαιδευτικό ΦυλλάδιοΤο δικαιικό μας σύστημα δεν έχει μία συνεκτική ή ενοποιημένη πολιτική ή φιλοσοφία σχετικά με τους σκοπούς και τις αποστολές των ποινών που αποδίδονται στους καταδικασθέντες εγκληματίες.Αυτό που αντιθέτως έχει είναι ένα σύμφυρμα τριών διαφορετικών σκοπών, οι οποίοι δεν αιτιολογούνται υπο το φως της επιστημονικής έρευνας της ανθρώπινης συμπεριφοράς, και είναι ασύμβατοι μεταξύ τους. Αυτοί οι τρείς σκοποί είναι (1) η τιμωρία, (2) η αναμόρφωση, και (3) ο εγκλεισμός. Η τιμωρία είναι ο σκοπός με τη μεγαλύτερη προϊστορία. Στις πιο απλές κοινωνίες, η εκδίκηση ήταν ο κανόνας, και επιβαλλόταν απο τις προσβαλλόμενες συγγενικές ομάδες. Με τη δημιουργία κυριαρχικών κυβερνήσεων, όπως των βασιλικών, η αρμοδιότητα για την επιβολή της τιμωρίας αφαιρέθηκε απο τις προσβαλλόμενες οικογένειες, όταν η κεντρική εξουσία διεκδίκησε το μονοπώλιο στη χρήση νόμιμης βίας, συμπεριλαμβανομένων των πολέμων και της τιμωρίας των εγκληματιών. Ο βασιλιάς ή το στέμμα (που εκπροσωπούσε την κεντρική εξουσία) έγινε ο μοναδικός θεσμός που είχε το δικαίωμα να επιβάλλει το θάνατο, συχνά με αποκεφαλισμό, με κρέμασμα, ή με γκιλοτίνα και θάλαμο αερίων. Καθώς η τιμωρία γινόταν πιο "ανθρώπινη" (οξύμωρο), το μαστίγωμα και η φυλάκιση άρχισαν να αντικαθιστούν την καταδίκη σε θάνατο. Απο τις λίγες μελέτες που έχουμε αποδεικνύεται οτι η τιμωρία δεν είναι αποτελεσματική. Φυσικά η καταδίκη του δράστη σε θάνατο εγγυάται οτι δε θα τελέσει άλλα εγκλήματα στο μέλλον, ωστόσο αυτό είναι σα να "καίμε τα ξερά μαζί με τα χλωρά". Το μοντέλο μας είναι συνήθως μια ασυνείδητη αντανάκλαση των παλιών Χολυγουντιανών ταινιών γουέστερν όπου: υπάρχουν Καλοί εναντίον Κακών. Ο κόσμος δεν αποτελείται απο καλούς και κακούς, αντίθετα υπάρχει καλό και κακό σε όλους μας. Η κύρια διαφορά ανάμεσα σε εμάς εδώ στην τάξη και σε εκείνους στη φυλακή είναι οτι εμείς καταφέραμε να αποφύγουμε την σύλληψη. Σκοτώνοντας του εγκληματίες, το κράτος καταστρέφει τόσο τους καλούς όσο και τους κακούς. Οποιαδήποτε ελαφρύτερη τιμωρία, η πρόκληση πόνου και δυστυχίας, φαίνεται να δικαιολογείται απο τη συλλογική επιθυμία για εκδίκηση, όχι όμως απο την ψυχρή επιστημονική εκλογίκευση του αποτελέσματος. Οι εγκληματίες που έχουν βιώσει τον πόνο τείνουν να αναπτύσσουν αυξημένα αισθήματα αποστροφής κατά των αρχών και της κοινωνίας στο συνολό της. Επιπρόσθετα, καθόλη την παραμονή τους στη φυλακή,ζούν ανάμεσα σε τροφίμους με μεγάλη επιδεξιότητα στην τέλεση εγκλημάτων, και έτσι μετά την ολοκλήρωση των ποινών τους επανέρχονται στην κοινωνία με περισσότερες ικανότητες και επινοητικότητα όσον αφορά σε πιθανά μελλοντικά εγκλήματα. Η φυλάκιση, ευνοεί την αύξηση των εγκλημάτων, όχι τη μείωση. Σύμφωνα με την πολιτική της Πρωτοβάθμιας Ιατρικής Φροντίδας που υποστηρίζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ), η πρόληψη θα κόστιζε πολύ λιγότερο όσον αφορά στο χρηματικό κόστος αλλά και στο κόστος του πόνου και των βασάνων που περνούν τόσο τα θύματα όσο και οι τιμωρούμενοι δράστες. Η πρόληψη θα πρόσφερε πολλά περισσότερα στα παιδιά που βιώνουν τον κίνδυνο. Οι πολιτικοί γνωρίζουν, ωστόσο, οτι οι περισσότεροι άνθρωποι στην κοινή γνώμη δε σκέφτονται λογικά και αιτιολογημένα για το έγκλημα, συχνά κρύβουν αισθήματα ενοχής και προτιμούν τη συναισθηματική επιλογή της εκδίκησης απο την λογική λύση της πρόληψης. Απο τη στιγμή που οι πολιτικοί επιδιώκουν την επανεκλογή, επιλέγουν για το άμεσο μέλλον να δουλεύουν πάνω σε τακτικές που εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες απο το να προωθήσουν ουσιαστικές και ίσως προσωρινά μη δημοφιλείς λύσεις. Συχνά ακούμε να μιλάνε για "αναλογία της ποινής με το έγκλημα". Και αυτό, επίσης, δεν είναι αποτέλεσμα λογικού συλλογισμού. Αν ένας άνδρας βιάσει μία γυναίκα, θα πρέπει και ο ίδιος να υποστεί βιασμό.Ποιός θα πρέπει να αναλάβει την επιβολή αυτής της ποινής. (Αν είναι αρκετά όμορφος ίσως να πέσει θύμα βιασμού μέσα στη φυλακή). Ή, αντίθετα, θα πρέπει να αφοπλιστεί. (Οι παιδεραστές θα κινδύνευαν απο φραστικές ή σωματικές επιθέσεις απο τον υπόλοιπο πληθυσμό της φυλακής). Είναι γνωστό οτι μια ποινή φυλάκισης συνεπάγεται ποινή βιασμού στο εσωτερικό της φυλακής, ή εξαναγκασμό του κρατουμένου να γίνει ο "ευνοημένος" κάποιου που έχει περισσότερη δύναμη, με αντάλλαγμα την προστασία απο μαζικούς βιασμούς. Αυτή η τιμωρία επιβάλλεται σε κρατουμένους που θεωρούνται "ελκυστικοί" από τους υπόλοιπους καταδίκους, και όχι απο όλους. Ο δεύτερος σκοπός η αναμόρφωση, είναι αρκετά ιδεαλιστικός στη θεωρία, αλλά επίσης δεν υποστηρίζεται απο την επιστήμη. Αρχικά επιτρέψτε μας να απορρίψουμε το πρόθεμα "ανα" στη λέξη. Υποδηλώνει επιστροφή σε μία προηγούμενη κατάσταση. Το πρόθεμα υποδηλώνει οτι ο δράστης ήταν αγνός και καθαρός πριν την τέλεση του εγκλήματος, και η ενέργεια του κράτους έχει σκοπό να τον επαναφέρει σ'αυτή την κατάσταση. Κανείς δεν είναι αθώος ή καθαρός, και πολλοί απο αυτούς που βρίσκονται στα σωφρονιστικά ιδρύματα σήμερα είχαν βιώσει μια παιδική ηλικία γεμάτη βία και κακομεταχείριση, έτσι ώστε η μετέπειτα τέλεση εγκλημάτων απο μέρους τους να αποτελούσε βεβαιότητα. Η λέξη "διαμόρφωση" θα ήταν πιό ακριβής Στις πολλές δεκαετίες αν όχι αιώνες που η ιδέα πλανάται, κανείς δεν έχει σχεδιάσει ένα πρόγραμμα για τη διαμόρφωση των εγκληματιών. Η υποτροπή, δηλαδή τα ποσοστά επιστροφής στη φυλακή, είναι υψηλά, και αγγίζουν σχεδόν το 100 τοις εκατό αν ο δράστης είναι ναρκομανής. Ένα έγκλημα που τείνει να έχει χαμηλά ποσοστά υποτροπής είναι η ανθρωποκτονία συζύγου εν βρασμώ ψυχής, αλλά συνεχίζουν να γίνονται δημόσιες εκκλήσεις απο την κοινή γνώμη για έκτιση ποινής απο το δράστη. Το πρόγραμμα του Πανεπιστημίου της Βικτώρια για παροχή εκπαίδευσης στα σωφρονιστικά ιδρύματα (που αργότερα αναλήφθηκε απο το Πανεπιστήμιο του Σαϊμον Φρέιζερ), απο ανάγνωση και γραφή έως και πανεπιστημιακή μόρφωση, είχε μεγάλη επιτυχία στη μείωση της υποτροπής, αλλά όχι με τους ναρκομανείς. Η διαμόρφωση ενός εγκληματία μπορεί να συνεπάγεται γνώση, και εξεύρεση τρόπων για βελτίωση της αυτοεκτίμησης. Κάποια εγκλήματα μπορεί να απαιτούν άλλα στοιχεία. Η παιδοφιλία, ή η αποπλάνηση ανηλίκου, φαίνεται οτι δε θεραπεύεται, επομένως η διαμόρφωση είναι αδύνατη. Η παδιοφιλία έχει δύο εκφάνσεις, (1) εκείνη των ατόμων που δε έχουν πρόθεση να κάνουν κακό στα παιδιά και βλέπουν τη σεξουαλική επαφή ως ένα αποδεκτό τρόπο εκδήλωσης αγάπης, και (2) εκείνη των ατόμων που επιθυμούν να ασκήσουν βία πάνω σε ανήμπορα και ανυπεράσπιστα θύματα, όπου το παιδί συνήθως καταλήγει νεκρό. Λίγα άτομα στην κοινωνία κάνουν αυτή τη διάκριση. Αυτού του είδους οι εγκληματίες στιγματίζονται απο τους υπόλοιπους φυλακισμένους, τοποθετούνται στο χαμηλότερο επίπεδο της ιεραρχίας των φυλακών, και έχουν ανάγκη προστασίας απο τη βία και τους φόνους απο άλλους καταδίκους. Η διαμόρφωση προφανώς θα λάμβανε διαφορετικές μορφές για αυτά τα δύο είδη. Οι ληστές τραπεζών, αντιθέτως, τείνουν να έχουν μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς τους, συγκρίνοντάς τους με τον Ρόμπιν Χουντ, και συνήθως απολαμβάνουν να βρίσκονται στην κορυφή της ιεραρχίας των φυλακών. Όπως και οι ναρκομανείς, αυτοί οι άνθρωποι φαίνεται να είναι εθισμένοι στη δική τους αδρεναλίνη που παράγεται απο τη δράση, και έχουν την τάση να τελούν παρόμοια εγκλήματα και μετά την αποφυλάκισή τους. Οι περισσότεροι κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι παρατηρούν οτι το κίνητρο για το βιασμό δεν είναι η λίμπιντο, ή η επιθυμία για σεξ, αλλά μία ανάγκη για επίδειξη δύναμης. Μέρος αυτού είναι μια προέκταση της κοινωνικοποίησης των φύλων, και μέρος του η αποτυχία του δράστη να πετύχει και να αποκτήσει αξία στην κοινωνία, αναζητώντας έτσι ως αντάλλαγμα παράνομους τρόπους απόκτησης δύναμης. Στη διαμόρφωση θα ήταν λάθος να χρησιμοποιηθούν πράγματα όπως η θεραπεία με ηλεκτροσοκ για τη μείωση της λίμπιντο, τη στιγμή που η πηγή του προβλήματος δεν είναι η λίμπιντο. Το συμπέρασμα είναι οτι διαφορετικά εγκλήματα τελούνται απο διαφορετικούς ανθρώπους για διαφορετικούς σκοπούς, και εμείς τους βάζουμε όλους στο ίδιο καλάθι, και τους παρέχουμε όμοιες εμπειρίες, όταν είναι απαραίτητο να παρέχουμε διαφορετική μεταχείριση αν θέλουμε να διαμορφωθούν αποτελεσματικά. Είναι ανόητο αν όχι αδύνατο να συνδυάσουμε την διαμόρφωση με την τιμωρία. Κανείς δεν μπορεί να μάθει όταν του επιβάλλεται τιμωρία, ειδικά να μάθει να έχει μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση. Η δυσαρέσκεια και ο πόνος θα το αποκλείσουν. Ο όρος "εγκλεισμός" σημαίνει απλά περιορισμό των τροφίμων έως την ολοκλήρωση της ποινής τους, όχι τιμωρία ούτε προσπάθεια για διαμόρφωση. Εξ'ορισμού είναι ασύμβατος με τους άλλους δύο σκοπούς. Δικαιολογείται απο την επιθυμία να κρατηθούν αυτοί οι άνθρωποι μακριά απο τους δρόμους, και να "προστατευτεί" η κοινωνία εξασφαλίζοντας την απουσία τους. Εκεί που λογικά αποτυγχάνει είναι στο οτι οι ποινές έχουν καθορισμένη διάρκεια, και οι καταδικασμένοι τελικά κάποια στιγμή θα αποφυλακισθούν. Μέχρι τότε θα έχουν αποκτήσει νέες ικανότητες και νέα αρνητικά συναισθήματα κατά των αρχών και της κοινωνίας γενικότερα. Όποιος και να είναι ο σκοπός της ποινής, θα αποτύχει εκεί που ο φυλακισμένος λαμβάνει μεικτά μηνύματα και αντιφατικές εμπειρίες. Αυτό είναι που παρέχουμε σήμερα. ──»«──Αν αντιγράψετε κείμενα απο αυτή την ιστοσελίδα, παρακαλείσθε να αναφέρετε το συντάκτη |
Αρχική Σελίδα |