Αρχική Σελίδα
 Συγγένεια


Μεταφράσεις:

English
Español
Filipino
Français
Italiano
Português
Русский
中文 / Zhōngwén

                                        

Άλλες σελίδες:
Λέξεις-κλειδιά
Ενότητες

Κοινωνιολογία:
Σημειώσεις διαλέξεων
Συζητήσεις στον Ιστό
Κέντρο

Βοηθητικά:
Χάρτης τοποθεσίας
Επικοινωνία
Βοηθητικά έγγραφα
Χρήσιμοι σύνδεσμοι

ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

συντονίζει ο Phil Bartle, PhD

μετάφραση από María A. Ramos

Συζητήσεις στο Web

Οι συνεισφορές θα προστεθούν στην κορυφή αυτής της συλλογής καθώς τις λαμβάνω

Από: "Silke R"
Θέμα: Ποιός πρέπει να πληρώσει για την ανατροφή των παιδιών;

Συμφωνώ μαζί σας (και όχι μόνο από προσωπικό συμφέρον). Mόνο μερικές προκλήσεις από τον «συνήγορο του διαβόλου»:

── Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι ευθύνη των γονέων να καταβάλουν όλες τις δαπάνες, δεδομένου ότι η κυβέρνηση τις έχει ήδη καταβάλλει για τα βρεφονηπιαγωγεία μας (για παιδιά ηλικίας 0-6 ετών, τουλάχιστον στο Οντάριο), βιβλιοθήκες, παιδικές χαρές, νηπιαγωγείο (τις 2 1/2 ώρες ή όλη την ημέρα στο Κεμπέκ ή για όσους έχουν την τύχη να έχουν ένα γονέα γεννημένο ή εκπαιδευμένο στα Γαλλικά), πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μερικά από τα μετα-δευτ. και τα περισσότερα για την υγεία των παιδιών, και τα περίφημα 100 δολάρια Χάρπερ, (χρήματα αντί για τον παιδικό σταθμό).

── Σε εμπορευματοποίηση: αν τα παιδιά είναι μια επένδυση στην παραγωγή και στην ασφάλεια για την μεγάλη ηλικία, δεν είναι επίσης εμπορευματικά και όλα αυτά; Εκτός από το ότι η (τρέχουσα ή μελλοντική) εργασία του παιδιού είναι το εμπόρευμα, αντί να είναι μια υπηρεσία φροντίδας για το παιδί;

── »περισσότερο φόβος βλάβης στα παιδιά" ναι, και β & (^ & $% ^ νόμος αναφέρει ότι δεν μπορείς να τους αφήνεις χωρίς επίβλεψη μέχρι να είναι 12 ετών (εγώ περπατούσα 2 χλμ για το σχολείο και περνούσα όλο το απόγευμα έξω χωρίς επίβλεψη όταν ήμουν 6!) και η μέρα που θα γίνουν 13 μπορούν να προσέχουν τα παιδιά των άλλων! Για να είμαστε δίκαιοι όμως, δεν είμαι βέβαιος ότι το να περιφέρονται ελεύθερα θα παράγει ηθική εκπαίδευση και λιγότερα εγκλήματα, παράγει σίγουρα πολλή παρενόχληση.

── Θα επρέπε να νομίζουμε ότι η αυξημένη χρήση των εξωτερικών παραγόντων (παιδικοί σταθμοί, οργανωμένα αθλητικά και ψυχαγωγία) δημιουργεί μια αύξηση στην ηθική εκπαίδευση (αν και σε μείωση της ανεξάρτητης σκέψης). Η θεωρία μου είναι ότι (εδώ είναι όπου η ποιότητα έρχεται): στο Οντάριο, μπορείτε να ξοδέψετε 700-800 $ / μήνα για μια νταντά που μπορεί ή μπορεί να μην είναι καλή (και πιθανόν ποτέ δεν θα ξέρετε), ή μπορείτε να ξοδέψετε δύο φορές (κυριολεκτικά) τόσο για ένα βρεφονηπιαγωγείο όπου ξέρετε ότι έχουν ποιοτική φροντίδα από εκπαιδευμένους επαγγελματίες (οχι στη γειτονιά μου όμως), ή μπορείτε να μείνετε σπίτι το οποίο είναι πιθανώς καλύτερο από μια κακή νταντά αλλά όχι τόσο καλό όσο ένα βρεφονηπιαγωγείο γιατί τα παιδιά ακόμα σταθμεύουν μπροστά από την τηλεόραση (DVD στο σπίτι μας, τουλάχιστον θα επιλέξουμε το πρόγραμμα) όταν η μαμά έχει δουλειά να κάνει (αφού δεν μπορούν να περιφέρονται έξω). Και έτσι μπορείτε να λάβετε ένα ταξικό σύστημα της ημερήσιας φροντίδας, για παράδειγμα: όπου εργαζόμουν κάποτε, όλα τα στέλεχη του προγράμματος και πάνω είχαν τα παιδιά τους στο βρεφονηπιαγωγείο (ή ιδιωτικά σχολεία, ξεκινώντας από την ηλικία 2 1/2) και οι αξιωματικοί της έρευνας και πιο κάτω είχαν τα παιδιά στο σπίτι.

── Δεν είμαι σίγουρος αν η χρήση των εξωτερικών υπηρεσιών αυξάνει το κόστος της ανατροφής παιδιών, δεδομένου ότι το να μη τις χρησιμοποίησεις μας κοστίζει το μισθό ενός ατόμου και οι άνθρωποι δεν θα ξοδεύουν συνήθως περισσότερα από ένα μισθό για ημερήσια φροντίδα επειδή τότε δεν έχει νόημα η εργασία. Έτσι, ίσως το θέμα είναι περισσότερο μια αύξηση του κόστους ευκαιρίας, επειδή (μερικές) γυναίκες έχουν πλέον τη δυνατότητα να δουλεύουν σε αρκετά καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας και ότι αυξάνει την (ευκαιρία), το κόστος της ανατροφής παιδιών. Επίσης υποψιάζομαι οι τιμές στην αγορά εν γένει, έχουν προσαρμοστεί σε ένα επίπεδο που βασίζεται στην οικογένεια δύο εισοδημάτων ως κανόνας, επειδή είναι πλέον δύσκολο να αναθρέψει μια οικογένεια με ένα μέσο εισόδημα και με κάποιο τρόπο για κάποιο λόγο δεν ήταν έτσι παλιά.

── Νομίζω ότι το κράτος θα έπρεπε να πληρώνει το κόστος της ανατροφής των παιδιών, αλλά αυτό θα σήμαινε μεγαλύτερη προσφυγή σε εξωτερικούς παράγοντες και μια ανατροφή των παιδιών πιο στρατιωτικοποιημένη / ομοιόμορφη / εξαρτημένη σκέψη. Για παράδειγμα, το μέτρο προτεραιότητας στο Οντάριο πριν από το Χάρπερ θα ήταν να έχουμε περισσότερες ημερήσιες φροντίδες που συνδέονται με παιδικούς σταθμούς, όπου τα παιδιά πηγαίνουν σε ένα (σωματικά κοντά) κέντρο ημερήσιας φροντίδας μετά το νηπιαγωγείο και να έχουν εκεί εκπαιδευτικές δραστηριότητες (σε προσιτή τιμή). Ορισμένοι Βρεφονηπιακοί Παιδικοί σταθμοί τα διαθέτουν αυτά τώρα, αλλά βρίσκονται σε περιοχές χαμηλού εισοδήματος, και φυσικά οι πλούσιοι άνθρωποι έχουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία τα οποία παρέχουν νηπιαγωγείο όλη ημέρα για $ 1400 / μήνα.

Τόσο πολύ για τις φλύαρες μου
Silke

Ημερομηνία: Τετ 9 του Φλεβάρη
Από: "adam l"

Γεια σου Κ. Phil,
Είχα μια ερώτηση για να προσθέσετε στο πιθανό blog που ξεκίνησε, «Αυγά αναπαράγονται κάνοντας ένα κοτόπουλο." Αναρωτιόμουν αν η κοινωνία ανέλαβε περισσότερες ευθύνες βοηθώντας τους φοιτητές που χρειάζονται οικονομική βοήθεια, αυτό θα μειώσει το ποσό της αμοιβής που διανέμεται μέσα στο σχολείο και τα έξοδα διοίκησης; Αν υπάρχει μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια, και αυτό γίνεται όλο και πιο συχνά, αυτό θα οδηγήσει σε αύξηση των διδάκτρων; Επίσης, πιστεύετε ότι η κοινωνία πρέπει να βοηθήσει να πληρώσει για την εκπαίδευση φοιτητών, ακόμη και αν οι προθέσεις τους είναι να αποκτήσουν μια καριέρα που δεν βοηθά την κοινωνία κατ 'ανάγκη, αλλά κυρίως οι ανάγκες του ατόμου;

Adam

Ημερομηνία: Δευτ. 7 Φεβ.
Από: Ryan H

Γεια,
Το να προτείνουμε ότι είναι ευθύνη της κοινωνίας να στηρίξει όλα τα παιδιά είναι μια ολισθηρή κλίση, στην οποία έχουμε ήδη ολισθήσει προς τα κάτω.

Η αύξηση της κοινωνικής αναταραχής και η επιδείνωση της κοινωνίας έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με την έλλειψη αξιών που ενσταλάζονται στα παιδιά μας. Η ειλικρίνεια και η σκληρή εργασία είναι οι δύο πιο σημαντικές αξίες που μπορείτε να διδάξετε ένα παιδί, αλλά με το "τάισμα κουταλιού" των οικογενειών, τα παιδιά δεν έχουν καμία εκτίμηση για την σκληρή εργασία. Ως εκ τούτου, η κοινωνία ολισθαίνει πιο κάτω στην πλαγιά, λόγω της αυξημένης τεμπελιάς και ανευθυνότητας των ανθρώπων.

Προφανώς, πρέπει να δωθεί κάποια βοήθεια στα παιδιά και τις οικογένειές τους, αλλά αυτή η βοήθεια πρέπει να είναι όσο το δυνατόν ελάχιστη. Οι άνθρωποι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τις ενέργειές τους και να σταματήσουν να εξαρτώνται από την κοινωνία για να τους φροντίσει.

Αντιλαμβάνομαι οτι η συντηρητική άποψη μου για το θέμα αυτό είναι πιθανό να αποτελεί μειοψηφία εντός της κατηγορίας, αλλά σας ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε για να διαβάσετε και να εξετάσετε τη γνώμη μου.

Ryan

Από: Phil B
Στάλθηκε: Κυριακή 6η Φεβρουαρίου
Θέμα: πουλερικά, κοινωνικοποίηση και δίδακτρα

Μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να δω μια σχέση δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Χρησιμοποιώ την διαδικασία κοτόπουλο-αυγό / αυγό-κοτόπουλο για να δείξω ότι, από την προσωπική οπτική γωνία, η κοινωνικοποίηση είναι το πώς ένα άτομο γίνεται άνθρωπος, αλλά η ίδια διαδικασία είναι επίσης το πώς η κοινωνία και ο πολιτισμός αναπαράγονται. Εγώ υποστηρίζω ότι δίνεται πάρα πολύ προσοχή στο άτομο, η οποία δικαίως ανήκει στην ψυχολογία, ενώ στην κοινωνιολογία πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή στο πώς ο πολιτισμός και η κοινωνία αναπαράγονται.

Η ανατροφή των παιδιών μας κοστίζει πόρους, όχι μόνο χρήματα, αλλά χρόνο, την ενέργεια, τις αποφάσεις της διαχείρισης και της ευθύνης. Πάρα πολύ συχνά κάποιοι φορείς λήψης αποφάσεων, συνήθως στο δεξιό άκρο του φάσματος, το αντιμετωπίζουν ως μια διαδικασία κατανάλωσης, και σκέφτονται ότι όσοι έχουν παιδιά πρέπει να πληρώνουν όλα τα έξοδα. Εγώ υποστηρίζω ότι η διαδικασία βοηθά την κοινωνία να αναπαραχθεί και η κοινωνία στο σύνολό της πρέπει να πληρώνει μέρος του κόστους. Αυτό σημαίνει υψηλότερες πληρωμές στο κράτος από όσους δεν επιλέγουν να κάνουν παιδιά, γιατί δεν υφίστανται την ευθύνη τους προς την κοινωνία αντέχοντας το κόστος της διατροφής, ρούχων και καταφύγιου των παιδιών. Γι 'αυτό υποστηρίζω ότι το κράτος πρέπει να καταβάλει τα περισσότερα αν και όχι όλα από τα δίδακτρα του σχολείου και τα πανεπιστημιακά.

Νομίζω ότι αν κάποιοι μαθητές ανταποκρίνονται σε αυτό, τότε μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο blog για αυτό.

Στις 06:37 πμ 06.02
adam l έγραψε:

Γεια κ. Phil,
Εξασκούσα μερικά από τα θέματα εξετάσεων, και είχα κάποια θέματα που έπρεπε να λύσω με το μυαλό μου. Είναι η ψυχολογική άποψη "αυγά που παράγουν κοτόπουλα", όταν οι άνθρωποι που δεν έχουν παιδιά, δεν θέλουν να πληρώνουν για την εκπαίδευση των άλλων ανθρώπων στην κοινωνία;

Ευχαριστώ,
Adam

Ημερομηνία: Κυριακή, 4 Σεπτεμβρίου
Από Susan W

Για πολλά χρόνια τώρα, "η βία στα βιντεοπαιχνίδια" έχει σχολιαστεί ως το διεγερτικό για μια σειρά βίαιων εγκλημάτων. Για να είμαι ειλικρινής, νόμιζα ότι ήταν γελοία η πρώτη φορά που το άκουσα. Φυσικά, έχω παίξει βιντεοπαιχνίδια όλη μου τη ζωή και ποτέ δεν έχω μπει στον πειρασμό να αναπαραστήσω κάτι που έζησα σε ένα παιχνίδι.

Ωστόσο, πρόσφατα έχω αναθεωρήσει για το είδος των επιπτώσεων που έχει η τηλεόραση εν γένει στον κόσμο μας. Ήμουν σε ένα chat room για την εκπομπή τηλεόρασης Big Brother 6 αυτή την εβδομάδα, και ήμουν ευτυχής να δω μια σειρά ανθρώπων που υποστηρίζουν τους ίδιους διαγωνιζόμενους όπως εγώ. Αλλά περαιτέρω στη συζήτηση, γινόμουν όλο και περισσότερο αηδιασμένη από τις απόψεις των θεατών. Εκτός από ονόματα που δεν θα τολμούσα να επαναλάβω, καθώς αυτά είναι λόγια που δεν έχω πρόφερει ποτέ μου! Μερικά από τα πράγματα που με αναστατώσαν πιο πολύ ήταν του τυπου: "Ελπίζω να το δείξουν όταν η Φιλία" (ένα ψευδώνυμο για μια συγκεκριμένη ομάδα διαγωνιζομένων) "τελικά δει πόσο πολύ τους μισούμε. Δεν μπορώ να περιμένω να δω το βλέμμα στα πρόσωπά τους." Τι είδους κοινωνία έχουμε γίνει όπου ΜΑΖΙΚΑ ελπίζουμε να δούμε άλλους ανθρώπους να υποφέρουν.

Τώρα .. Απολαμβάνω αυτή την εκπομπή. Είμαι σίγουρη ότι εμπίπτει στο ίδιο είδος γοητείας σαν το κουτσομπολιό ή σε αυτό που έχουν οι εφημερίδες (με άλλα λόγια τίποτα πολύ ηθικό). Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αλλά εγώ ξέρω ότι το παίρνω για αυτό που είναι - φθηνή διασκέδαση. Αυτό που με ανησυχεί, όμως, είναι τι είδους επιπτώσεις θα έχει για τα παιδιά μας. Κοιτάξτε τον κόσμο γύρω μας και όλη την διαφθορά σε αυτόν. Και εδώ προωθούμε όλα αυτά τα τηλεοπτικά προγραμμάτα που ενθαρρύνουν πραγματικά τους διαγωνιζόμενους να μαχαιρώνουν πίσω από την πλάτη, να λένε ψέματα, να εξαπατούν, να κλέβουν, και ουσιαστικά να κάνουν ό,τι ΠΡΕΠΕΙ .. για τα ΧΡΗΜΑΤΑ! Και εμείς το επιβραβεύουμε αυτό;

Και πάλι, μπορώ να το πάρω για αυτό που είναι, και δεν προσπαθώ να το μιμηθώ. Αλλά τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτόν τον κόσμο; Τι συνέβη στα φιλικά κινούμενα σχέδια; Οι ταινίες του Disney, χωρίς το ενήλικο χιούμορ που εμείς * υποθέτουμε * πηγαίνει πάνω από τα κεφάλια των παιδιών μας; Τι συνέβη με την παράσταση Cosby; Μου άρεσε αυτή η παράσταση. :)  Και κάθε παράσταση συνδύαζε καλό γράψιμο και χιούμορ με ένα ΜΑΘΗΜΑ. Ένα πραγματικό μάθημα. Όπως μην κλέβεις .. ή δεν εξαπατάμε στο pinnacle. ;)

Τέλος πάντων, υπάρχουν εκατό περισσότερα παραδείγματα, είμαι σίγουρη, αλλά μου έδωσε πράγματι μια τρομάρα. Με όλη τη διαφθορά που ήδη υπάρχει στον κόσμο, τι υπονομευόμαστε; Αντιλαμβάνομαι τώρα θα είμαι ένας από αυτούς τους γονείς που δεν θα αφήσει τα παιδιά του να παρακολουθούν ό, τι θέλουν χωρίς να συμφωνώ πρώτα, ή να σερφάρουν στο διαδίκτυο χωρίς εμένα εκεί. Και θα τους ενθαρρύνω να κάνουν πράγματα που δεν αφορούν την τεχνολογία, όπως χοροπηδητό!; ή να παίξουν με μπίλιες; haha. Θα με μισούν. Αλλά ελπίζω ότι θα το εκτιμήσουν πάρα πολύ κάποια μέρα. Δεν ξέρω. Ελπίζω ότι ορισμένες από τις αξίες που θα ΕΠΡΕΠΕ να διδάσκουμε στα παιδιά μας να αρχίσουν να επιστρέφουν στα μέσα ενημέρωσης. Μπορούμε να αρχίσουμε να ανατρέπουμε μερικά από τα λάθη που κάνουμε ως κόσμος ευρέως, αλλά όχι εως ότου αρχίσουμε να δίνουμε το ΚΑΛΟ παράδειγμα.

Susan

Ημερομηνία: Πέμ, 30 Σεπτεμβρίου
Από: "lena V"

Έχω αλλάξει σχολεία πέντε φορές. Η πιο δύσκολη και η μεγαλύτερη αλλαγή ήταν από το ιδιωτικό σχολείο θυλέων, όπου έπρεπε να φοράμε στολές, σε ένα δημόσιο σχολείο. Οι τάξεις ήταν μεγαλύτερες, οι δάσκαλοι ήταν λιγότερο τυπικοί, και ο καθένας φόράγε ό,τι ήθελε. Έπρεπε να μάθω πώς να συμπεριφέρομαι στην τάξη και να αλλάξω τις αντιλήψεις μου για τον νέο κόσμο μου.

Όλοι ήταν πιο χαλαροί, αλλά ήταν δύσκολο να κάνεις φίλους. Πολύ παράδοξο!  Άλλαξα την προσωπικότητά μου με κάποιους τρόπους και έτσι μετέβαλλα τον τρόπο που αλληλεπιδρούσα και σκεφτόμουνα. Το δημόσιο σχολείο άνοιξε πραγματικά τα μάτια μου ως προς το πως είναι ο πραγματικός κόσμος, και έτσι ήμουν σε θέση να αντιμετωπίσω μεγαλύτερα προβλήματα όταν είχα οριμάσει. Διαιώνιζα τον πολιτισμό λέγοντάς στους φίλους μου πως ήταν πραγματικά στο ιδιωτικό σχολείο θυλέων. Έμαθαν από πρώτο χέρι, και δεν έχουν τυφλωθεί από τα δυσνόητα σκουπίδια που απεικονίζουν κανονικά τα ιδιωτικά σχολεία.

──»«──
Αν αντιγράψετε κείμενο από αυτή την ιστοσελίδα, παρακαλούμε να αναγνωρίστεί ο σσυγγραφέας
και να βάλετε σύνδεσμο προς την www.cec.vcn.bc.ca
Το site φιλοξενείται από την Vancouver Community Network (VCN) (VCN)

© Copyright 1967, 1987, 2007 Phil Bartle
Κατασκευή Ιστοσελίδων από Lourdes Sada
––»«––
Τελευταία ενημέρωση: 2012.06.22

 Αρχική Σελίδα