Translations:

Inne strony:

Moduły

Mapa

Słowa Kluczowe

Kontakt

Dokumenty do użycia

Pożyteczne Linki

PARTYCYPOWANIE JEST KLUCZEM DO UWŁASNOWOLNIENIA

napisane przez Ben Fleming

pod redakcją dr Phil Bartle

przetłumaczone przez Adama Chmielnickiego

Partycypowanie, czyli współudział nie zawsze prowadzi do uwłasnowolnienia. Potrzebne jest sprzyjające środowisko, w którym pielęgnuje się ludzkie aspiracje i umiejętności aby ostatecznie mogło nastąpić uwłasnowolnienie. Niektórymi środkami pozwalającymi to osiągnąć są:

• Nie popełniaj błędu polegającego na nie docenianiu ludzi. Należy dać im narzędzia, które umożliwią uporanie się ze złożonymi problemami, a nie chronić ich przed nimi.
• Podziel problem na fragmenty, z którymi łatwiej się będzie uporać
• Zacznij od trosk przedstawionych ci przez samych ludzi, z którymi masz do czynienia i problemów dla nich istotnych
• Nie narzucaj swoich własnych idei i rozwiązań problemu
• Pomóż ludziom poszerzyć ich percepcję możliwych rozwiązań i wyjaśnij implikacje każdej z możliwych opcji
• Unaoczniaj sukcesy już we wstępnym stadium aby rozwinąć zaufanie we własne możliwości wśród uczestników
• Uszereguj hierarchicznie umiejętności, zaufanie i zaangażowanie w proces: zaproponuj rosnący zakres poziomów zaangażowania i pomagaj ludziom osiągać coraz wyższy poziom
• Bezpośrednie szkolenie zmierzające w stronę uwłasnowolnienia może nie być doceniane - możliwe, iż lepszym rozwiązaniem jest rozwinięcie umiejętności uczestników w sposób bardziej naturalny, a nie jako element procesu uwłasnowalniania
• Jeśli to tylko możliwe unikaj sięgania po ogólne, nieodwracalne rozwiązania. Zastosuj proces nauczania oparty na powtórzeniach, z krótkimi, szybkimi i odwracalnymi zadaniami i eksperymentami
• Nieustannie poddawaj analizie i rozszerzaj członkowstwo. Gdy nowe grupy interesów zostaną odkryte jak inaczej zostaną one zintegrowane w procesie?
• Pomagaj ludziom budować ich rozumienie złożonych i odległych w skutkach procesów decyzyjnych, które pozostają poza zasięgiem czynników partycypujących, które jednak mają wpływ na rezultaty ich dotyczące
• Pielęgnuj nowe powiązania i sojusze
• Plany muszą być sensowne i prowadzić do podejmowania konkretnych działań
• Zarządzaj powiązaniem między prywatymi zdolnościami różnych grup interesów do realizacji ich zobowiązań i publiczną odpowiedzialnością i kontrolą ich realizacji
• Stwarzaj okazje do refleksji i oceny
• Zadbaj, żeby ludzie mieli przy tym zabawę! (z "Przewodnika do efektywnej partycypacji" Davida Vilcoxa)

Dziesięć kluczowych idei dotyczących partycypacji (współuczestnictwa)

1. Poziom partycypacji

Sherry Arnstein (1969) opisał drabinę partycypacji z ośmioma szczeblami. W skrócie są nimi: 1 Manipulowanie i 2 Terapia. Nie opierają się one na partycypowaniu. Ich celem jest uzdrowienie lub edukacja uczestników. Zaproponowany plan jest uważany za najlepszy a zadaniem partycypujących jest uzyskanie poparcia publicznego w relacjach publicznych. 3 Informowanie. Najistotniejszy pierwszy krok do rzeczywistej partycypacji. Lecz zbyt często nacisk kładziony jest na jednokanałowy przepływ informacji tylko w stronę uczestników. Nie ma natomiast miejsca na przepływ informacji zwrotnych od uczestników. 4 Konsultacje. Badanie opinii, spotkania sąsiedzkie i publiczne poznawanie opinii. 5. Pokonywanie animozji i nieufności. Idzie w parze ze staranną selekcją "godnych zaufania osób" do organów decyzyjnych. 6. Partnerstwo. Władza jest rozdystrybuowana za pomocą negocjacji pomiędzy obywatelami a podmiotami dzierżącymi władzę. 7. Władza wydelegowana. Obywatele posiadają zdecydowaną większość miejsc w organach decyzyjnych i udzieloną im władzę podejmowania decyzji. 8 Kontrola Obywatelska. Obywatele grają wyłączną rolę w całym procesie planowania, tworzenia decyzji i zarządzania programem.

2. Zainicjowanie i proces

Partycypowanie nie zdarza się tak po prostu, jest ono inicjowane. Ktoś zarządza jakimś procesem w danym okresie czasu i zezwala innym na pozyskanie pewnej kontroli nad tym, co się wydarzy. Ten proces opisywany jest w czterech fazach: Inicjacja - Przygotowanie - Partycypacja - Kontynuacja.

3. Kontrola

Inicjujący ma silną pozycję do decydowania w jakim zakresie czynniki partcypujące będą kontrolowane. Ta decyzja jest ekwiwalentem zajęcia pozycji na opisanej drabinie albo zajęcia stanowiska dotyczącego poziomu partycypacji.

4. Władza i cel

Zrozumienie partycypacji wymaga zrozumienia mechanizmu władzy: zdolności różnorodnych grup interesów osiągania tego, czego chcą. Władza będzie zależeć od tego, kto dysponuje informacją i pieniędzmi. Zależy ona również od ludzkiego zaufania we własne możliwości i posiadanych umiejętności. Wiele organizacji niechętnie zezwala na partycypację ludzi w ich działaniu ze względu na obawę utraty kontroli. Faktem jest jednak, iż jest wiele sytuacji, w których współpraca pozwala na osiągnięcie lepszych rezultatów, niż praca poszczególnych podmiotów z osobna. To jest właśnie przykład korzyści płynących z partycypacji.

5. Rola facilitatorów

Facilitatorzy (osoby, które pomagają grupie ludzi rozumieć jej wspólne cele i asystują przy ich realizacji pomagając osiągnąć konsensus, jednak bez bezpośredniej ingerencji i zajmowania stanowiska którejkolwiek ze stron w dyskusji) kontrolują dużo z tego, co się wydarza. Jest istotne aby stale myśleć o roli, którą odgrywają.

6. Interesariusze i wspólnota.

Interesariuszem jest każdy, kto jest zainteresowany tym, co się wydarzy. Kogo dotyczyłby jakikolwiek proces, kto kontroluje informacje, potencjał i niezbędne pieniądze, kto może pomóc lub może przeszkodzić. Każdy kogo proces dotyczy nie ma jednak równorzędnego głosu. Użyj w/w drabiny aby rozwazyć, kto jest najbardziej wpływowy.

Wspólnota, która partycypuje zależy od rodzaju projektu w którym bierze udział, jako, że różni ludzie są zainteresowani różnymi zagadnieniami.

7. Partnerstwo

Korzystne jest, gdy jakaś liczba różnych grup interesów z własnej woli gromadzi się w sposób sformalizowany lub niesformalizowany, aby osiągnąć wspólny cel. Partnerzy nie muszą być równorzędni w swym potencjale, funduszach a nawet obdarzeni takim samym zaufaniem, lecz muszą oni ufać sobie wzajemnie i dzielić swe zaangażowanie. Budowanie zaufania i zaangażowania wymaga czasu.

8. Zaanagażowanie

Zaangażowanie jest przeciwieństwem biernościi: zaangażowani ludzie chcą coś osiągnąć, bierni nie. Ale co prowadzi do zaangażowania? Nie mówienie ludziom: "Powinno ci zależeć" przy okazji zapraszania ich do udzialu w publicznych spotkaniach lub bombardowanie ich błyskotliwymi ulotkami. Ludziom zależy na tym, czym są zainteresowani i stają się zaangażowani, kiedy czują, że są w stanie coś osiągnąć. Agresywne propagowanie zaangażowania nie osiągnie tego celu. Jeśli ludzie pozostają bierni po wysłuchaniu twoich propozycji, to może po prostu oznaczać, że nie podzielają twoich zainteresowań i trosk.

9. Współtworzenie pomysłów

Jest bardziej prawdopodobne, że ludzie zaangażują się w coś, jeśli będą mieli współudzial w tworzeniu idei tego czegoś więc umożliwiaj ludziom powiedzenie: "my pomyśleliśmy o tym". W praktyce to oznacza organizowanie warsztatów z "burzą mózgów" pomagających ludziom w przemyśleniu praktycznych pomysłów i negocjowaniu z innymi w efekcie rozwiązania, które jest akceptowalne dla tak wielu ludzi, jak to tylko możliwe. Bierność jest wprost proporcjonalna do udziału jaki ludzie mają w tworzeniu pomysłów i ich wyników (im mniejszy udział tym mniejsze zainteresowanie).

10. Zaufanie we własne możliwości i zdolności

Przekształcenie idei w praktykę zależy od ludzkiego zaufania we własne możliwości i zdolności. Wiele procesów partycypacji wymaga przełamywania starych zasad i tworzenia nowych. Jest nierealne oczekiwanie od jednostek lub małych grup nagłego rozwinięcia zdolności podejmowania złożonych decyzji i angażowania się w w znaczące projekty. One wymagają treningu i okazji do nauczenia się, w sposób sformalizowany lub nieformalny, rozwinięcia wiary we własne możliwości i wzajemnego zaufania.

zaczerpnięto z "Przewodnika do efektywnej partycypacji" Davida Wilcoxa: http://www.partnerships.org.uk/guide/index.htm

Powrót do Szacowanie i badanie wspólnoty z udziałem jej członków dokumentacja treningowa dla osób inicjujących proces. Patrz również Pozyskując władztwo wspólnoty

Prawa autorskie ©1967, 1987, 2007 Phil Bartle
Projekt stron: Lourdes Sada

––»«––

Ostatnia aktualizacja: 24.11.2011