Traducións:

Outras páxinas:

Palabras clave

Módulos

Socioloxía
Páxina principal
Apuntes á lectura
Debates

Mapa do sitio

Contacto

Documentos útiles

Enlaces de interese

PALABRAS CLAVE DO MÓDULO A PREPARACIÓN

polo Doutor Phil Bartle

traducido por Nahir Seijo

ANOXO

Posibelmente a emoción máis perigosa no noso traballo sexa o anoxo ; cómo o tratamos. Como seres humanos, temos emocións, e o anoxo é só unha delas. Non pasa nada por estar anoxado; forma parte da condición humana. Non teriamos que sentirnos culpables ou avergoñarnos cando sentimo-la emoción do anoxo. O anoxo é en sí unha emoción humana normal. Temos que acepta-lo feito de anoxarnos.

Porén, o xeito no que actuamos cando estamos anoxados pode afectar ao noso traballo, xa esteamos mobilizando comunidades, coordinando voluntarios ou dirixindo ao persoal. Cando un cliente, un voluntario, un membro do persoal ou da comunidade comete un erro (especialmente un que afecte aos nosos obxectivos, por exemplo), sentimo-la tentación de amosa-lo noso anoxo, cando ese é precisamente o momento no que deberiamos manternos calmos e serenos.

Cando vemos que alguén comete un erro que afecta aos resultados que desexamos, temos que recoñecer que isto nos anoxa e que é responsabilidade nosa manexar ese anoxo. A acción máis rápida e eficaz a levar a cabo é ir dar un paseo. Se non hai tempo para iso, daquela deberiamos polo menos ir a outra habitación sen mostra-lo noso anoxo, e deixar que desapareza ahí, fora da vista dos que o causaron.

Logo, cando teñamo-lo anoxo baixo control, poderemos facer fronte mellor á cousa ou suceso que o provocou. Se foi un erro dun cliente, dun voluntario, dun membro do persoal ou da comunidade, podemos actuar como se describe na palabra clave erro. Esta acción só será efectiva se a emprende estando tranquilo e con dominio de sí mesmo.

ANIMACIÓN

Ás veces tamén chamada animación social. Do latín «anima» (vida, alma, lume, movemento automático). Para estimular ou mobilizar a unha comunidade para que se mova por sí mesma, que viva, que se desenvolva.

Outras veces úsase como substituto de mobilización. Animación significa unir e mobiliza-la comunidade para que consiga (como unidade) o que pretende.

A metodoloxía da potenciación comunitaria leva a animación social un paso máis alá, usando métodos de formación para directivos co propósito de aumenta-la capacidade da comunidade (ou das organizacións con sede nela) para decidir, planificar e dirixir o seu propio desenvolvemento. Forma a membros e líderes da comunidade nas técnicas de xestión necesarias para garantir que a comunidade teña o control sobre o seu propio desenvolvemento.

Tamén alenta e forma a funcionarios do goberno, autoridades locais e líderes comunitarios para que abandonen o rol protector de facilitar instalacións e servicios. Aprenden a axudar ás comunidades a identificar recursos e levar a cabo accións para conseguir e manter servicios e instalacións para o poboado.

ANIMADOR

Activista. Ver: animación.

APATÍA

A apatía é un dos cinco principais factores da pobreza e a dependencia

Ás veces está relacionada cunha filosofía fatalista.  Porén, "A Deus rogando e co mazo dando," é un dito que demostra que estamos nas mans de Deus, pero tamén temos a responsabilidade de axudarnos a nós mesmos.

Fomos creados con moitas habilidades: a de escoller, a de cooperar, a de organizarnos para mellora-la nosa calidade de vida; non deberiamos deixar que as nosas ideas sobre Deus ou Alá nos sirvan como escusa para non facer nada.

CAPACIDADE

A habilidade, poder ou forza dunha comunidade ou organización. Cando se potencia, gaña máis forza.

DESENVOLVEMENTO DA CAPACIDADE

Aumenta-la «capacidade» (habilidade) dunha comunidade ou organización. Potenciación. Fortalecemento.

Ver: elementos do fortalecemento , unha lista cos dezaseis elementos que constrúen a capacidade.

A diferenza entre desenvolvemento da capacidade e construción da capacidade radica na orixe da forza do crecemento.

O termo «construción da capacidade» implica que é algún organismo de fóra da comunidade ou organización quen suministra a enerxía para incrementa-la súa capacidade.

Susténtase no concepto de «enxeñería social».

O termo «desenvolvemento da capacidade», pola contra, implica que a enerxía para o crecemento ven do interior da comunidade ou organización.

Ve-lo slogan de Julius Nyerere; unha comunidade desenvólvese por sí mesma.

CELEBRACIÓN

Unha celebración é o feliz recoñecemento dun suceso, a miúdo dun que cambia o estado dunha persoa ou cousa. Unha celebración é unha festa pública.

Para un activista, a celebración do remate dun proxecto comunitario é un elemento importante da potenciación comunitaria, onde a comunidade recibe o recoñecemento público polo éxito acadado no seu compromiso coa autoaxuda.

Tamén supón unha oportunidade para emprender un novo comezo, outro ciclo de mobilización.

Ver: ciclo de mobilización. Ver: celebración.

CARIDADE

A axuda aos pobres e aos necesitados é un valor universal, reflectido en tódalas grandes relixións. Pero hai xeitos e xeitos de dar.

Se a súa dádiva fai a quen a recibe dependente de vostede, entón non o está a axudar a fortalecerse ou a valerse por sí mesmo.

Cando vostede dá esmola a un mendigo, estao ensinando a seguir sendo un mendigo.

Se a súa axuda está ben pensada, e sirve para fortalecer a quen a recibe (ve-la historia de Mohammed e a corda en contar historias), entón é unha dádiva moito máis útil.

COMUNIDADE

A palabra «comunidade» emprégase en distintos contextos.

Os biólogos falan de comunidade para referirse a varios individuos dunha ou máis especies vivindo, competindo e cooperando para formar un conxunto maior.

Coa chegada de internet e as tecnoloxías da información, foron surxindo diversos grupos de persoas (a miúdo compartindo un interés común), sen barreiras xeográficas, e comunicándose electrónicamente.

O eixe deste sitio web nesta serie de módulos, reside nun significado máis ortodoxo de comunidade; unha comunidade de seres vivos, na que a miúdo hai barreiras xeográficas (agás as que poidan estenderse, coma no caso das comunidades nómades), asociadas, por exemplo, en comunidades que van dende pequenas veciñanzas en grandes áreas urbanas, ata remotas vilas rurais. Ver: hábitat.

Unha comunidade non é simplemente un grupo de seres humanos. É un super-organismo que pertence e forma parte da cultura, integrado polas relacións entre a xente e os coñecementos acadados. As súas dimensións engloban: tecnoloxía, economía, poder político, estrutura social, valores comúns, crenzas e ideas. Non se transmite de xeito biolóxico, senón pola aprendizaxe.

Ao igual que unha árbore ou calquera outra forma de vida que transcenda os átomos que a compoñen, os seus membros humanos poden ir e vir, a través da morte, do nacemento ou a migración, e ela segue a vivir e medrar. Nunca é homoxénea, senón que comprende moitas faccións, cismas, competencias e conflitos. Unha comunidade é un todo que é maior que a suma das súas partes. Ver: Qué é unha comunidade?.

Ver: características dunha comunidade.

BASEADO NA COMUNIDADE

Para que un proxecto ou organización se considere «baseado na comunidade» debe orixinarse nunha comunidade, escoller algúns responsables entre os membros da comunidade, e que as decisións (políticas e executivas) as tomen os membros da mesma.

Unha axencia ou proxecto externo que simplemente estea situado nunha comunidade non pode reclama-la condición de «baseado na comunidade». Do mesmo xeito, consultar aos líderes da comunidade non lle da dita condición.

Hai moita diferenza entre estar baseado na comunidade e situado na comunidade. Se unha axencia pon en marcha un servizo nunha comunidade (por exemplo, unha clínica ou un programa de xeración de ingresos), entón dise que está situada nunha comunidade.

Para que poida ser chamada correctamente «baseada na comunidade», unha actividade, construción, servicio, ou organización, debe ser escollida, seleccionada, e controlada pola comunidade no seu conxunto (non só algunhas faccións). O importante é que a toma de decisións estea basada na comunidade; deben tomarse dentro e pola comunidade.

Ver: Traballo social en campos de refuxiados baseado na comunidade.

ORGANIZACIÓN BASEADA NA COMUNIDADE

Unha OBC é unha organización creada e desenvolvida nunha comunidade, na que a toma de decisións (xestión e planificación) lévase a cabo pola comunidade en conxunto.

Unha axencia que se constituíu fóra e que toma decisións dende fóra, pode considerarse como situada na comunidade, pero non está baseada na comunidade.

REHABILITACIÓN BASEADA NA COMUNIDADE

Neste contexto, «rehabilitación» significa rehabilitación ou habilitación física (biolóxica), emocional ou mental de persoas que padecen algunha incapacidade desas características.

Cando é unha rehabilitación baseada na comunidade, a toma de decisións e a responsabilidade da habilitación dos discapacitados atópanse na comunidade, e non veñen de fóra dela.

CONTRIBUCIÓN COMUNITARIA

Cando sinalamos que participación comunitaria non é o mesmo que contribución comunitaria (aínda que moitos asumen que si erroneamente), tamén indicamos que ámbalas dúas son necesarias.

Mentres que participación comunitaria se refire á toma de decisións, que fai que unha actividade estea baseada ou centrada na comunidade, a contribución comunitaria é necesaria para asegurar que os membros da comunidade sintan o proxecto como algo seu, é dicir, que invertiron nel en troques de simplemente recibilo.

Nós recomendamos que polo menos o cincuenta por cento das achegas de calquera proxecto comunitario que apoiamos procedan da propia comunidade. Ao principio, moitos membros da comunidade a miúdo ven isto con preocupación e desesperanza. Entón aclarámoslles que o traballo común doado calcúlase dun xeito xusto, e que, de facer isto, sorprenderíanse gratamente do incremento de valor engadido á achega da comunidade.

Explicamos que o tempo adicado polos membros da comunidade (especialmente os que forman parte do comité executivo) decidindo e planeando o proxecto, son doazóns de tempo, traballo, e habilidade executiva e de xestión. O cálculo do traballo doado debería ser valorado dun xeito xusto. Ademais, sinalamos que o valor das doazóns de area e terra están tamén a miúdo subestimadas e deberían ser recoñecidas como achegas comunitarias, con estimacións de costes xustas.

DESENVOLVEMENTO COMUNITARIO

Cando unha comunidade se desenvolve, medra. Ve-la palabra desenvolvemento. Isto non significa necesariamente que se faga máis grande ou máis rica. Significa que se fai máis complexa e forte.

Un activista non desenvolve unha comunidade, do mesmo xeito que unha flor non crece máis porque alguén tire dela. Unha comunidade (como institución social) desenvólvese a sí mesma. Un activista só pode estimular, afoutar e guia-los seus membros.

Hai quen pensa que o desenvolvemento comunitario implica simplemente enriquecemento : un aumento da riqueza ou da renda per cápita. Pode selo, pero é máis que iso.

Implica un cambio social polo que a comunidade se fai máis complexa, engadindo institucións, aumentando o seu poder colectivo, cambiando cualitativamente a súa organización.

Desenvolverse significa medrar en complexidade e forza nas seis dimensións da cultura.

POTENCIACIÓN COMUNITARIA

Aumenta-la capaciadade dunha comunidade é aumenta-la súa aptitude para face-las cousas por sí mesma.

Non é só engadir servicios ou instalacións comunitarias como estradas, sanitarios, auga, ou acceso á educación e á atención sanitaria.

Implica aumenta-la aptitude e a forza; máis habilidades, máis confianza, e unha organización máis eficaz. Non pode xurdir da caridade ou a doazón de recursos externos. Pode facilitarse con accións como proxectos comunitarios, pero só cando tódolos membros da comunidade están involucrados dende o comezo para decidir sobre a acción comunitaria, identificar recursos ocultos na comunidade, e desenvolvendo un sentido da propiedade e a responsabilidade sobre as instalacións comunitarias dende o comezo ata o final.

Aínda que o Goberno pode axudar a aumenta-la democratización delegando na comunidade parte do poder para lexislar, o uso que ésta faga da toma de decisións legais depende da súa capacidade práctica, é dicir, da habilidade para tomar decisións sobre o seu propio desenvolvemento, para determina-lo seu propio futuro. Poder, forza, capacidade, habilidade, potenciación.

FORMACIÓN PARA A XESTIÓN COMUNITARIA

A formación para a xestión comunitaria ten como obxectivo reduci-la pobreza; o fortalecemento das comunidades con baixos ingresos na planificación e a xestión de asentamentos humanos, instalacións e servicios comunitarios, a súa construción, manexo e mantemento. Esta é unha formación para a acción, non só para transmitir habilidades ou información ás persoas.

A formación como método para fortalece-las comunidades con baixos ingresos, reduci-la pobreza, promove-la participación comunitaria ou dar apoio práctico á democratización e á descentralización, está lonxe de ser unha mera transmisión de información e habilidades aos participantes. Tamén supón mobilización e organización. Non é unha formación ortodoxa.

A formalización e a institucionalización deste tipo de formación trae consigo o perigo de mutila-la aprendizaxe, de facer fincapé na transmisión de habilidades máis que no aspecto incentivador, mobilizador e organizativo.

A formación para a xestión desenvolveuse neste sentido para fortalece-la efectividade do cadro de persoal directivo e medio nas compañías con ánimos de lucro.

Aquí modificouse e integrouse con técnicas de organización sindical, cos propósitos de mobilizar e fortalece-la capacidade das comunidades con baixos ingresos para unirse e axudarse no cambio social para o desenvolvemento.

PARTICIPACIÓN COMUNITARIA

A participación comunitaria supón moito máis que contribuir con traballo ou subministracións; implica participar na toma de decisións, escoller un proxecto comunitario, planificalo, levalo a cabo, xestionalo, seguilo, controlalo. É diferente da contribución comunitaria.

A animación social promove as actividades da comunidade de destino con vistas a que asuma máis responsabilidades no seu propio desenvolvemento, comezando polas decisións sobre qué proxectos emprender, e o estímulo para mobilizar recursos e organizar actividades.

O fomento da participación comunitaria está orientado a asegurarse de que as decisións que afecten á comunidade tómanas tódolos (non só uns poucos) membros da comunidade (non unha axencia externa).

Esta metodoloxía fomenta a contribución comunitaria, xa que a comunidade é máis responsable da actividade se inviste os seus propios recursos nela. Tamén animamos ao Goberno e aos doadores externos a falar das súas actividades con toda a comunidade; isto chámase consulta comunitaria.

Non deberiamos equipara-la participación comunitaria coa contribución comunitaria ou coa consulta comunitaria (como fan por erro moitas axencias de axuda); participación significa aquí participar na toma de decisións, no control e na coordinación.

CONSULTA

Cando unha axencia de axuda ou organización doadora consulta aos líderes ou representantes da comunidade, a miúdo lles preguntan se a comunidade quere un proxecto. Probablemente a resposta será que «si». Entón, a axencia informaría aos seus administradores ou doadores de que houbo participación comunitaria. Iso non é correcto.

O que tivo lugar é unha consulta, e non unha verdadeira participación comunitaria na toma de decisións, escolla e planificación dun proxecto de entre as prioridades da comunidade (en contraste coas prioridades da axencia).

CONTRIBUCIÓN

Hai xente que confunde participación con contribución. Moitos, cando oen o termo «participación comunitaria», dan por feito que se refire só á contribución comunitaria. Só pensan no traballo comunitario que dedican os membros ao proxecto.

Por desgraza, producíronse no pasado moitos casos nos que os membros da comunidade foron tratados coma servos ou escravos e forzados a aporta-lo seu traballo (ou outros recursos, como por exemplo terra ou comida). A metodoloxía promovida neste caderno é xusto a contraria. A participación siginifica aquí participar na toma de decisións, non só contribuir con recursos. Ver: contribución comunitaria.

CRÍTICA

Unha das cousas máis importantes que deberiamos aprender é que cando vemos algo que está mal, criticalo a miúdo non mellora a situación nen corrixe o problema; pola contra, adoita empeoralo.

Por qué? Porque os seres humanos síntense ameazados e atacados cando alguén os critica. As críticas diminúen a confianza en nós mesmos e a autoestima. Poñémonos á defensiva cando nos critican e, no canto de correxi-lo erro, tendemos a defendelo.

Cando estamos a mobilizar comunidades, coordinando voluntarios ou dirixindo xente, debemos asimilar que cometerán erros, e estarmos preparados para manexalos de xeito que favorezan os nosos propósitos.

Mostra-lo noso anoxo criticando á persoa que comete o erro pode cumpli-lo propósito de "desabafarnos", pero pagamos un alto prezo por ese alivio persoal. Consulta as palabras clave: erros, anoxo, e sándwich, e busca xeitos de correxir erros sen críticas negativas.

Ver: eloxia a miúdo.

CULTURA

Cultura, nas ciencias sociais, máis que a cancións e danzas simplemente, refírese a todo o sistema social, o total das actitudes e comportamentos aprendidos, que consisten en sistemas socio-culturais que pertencen a seis dimensións: tecnolóxica, económica, política, interactiva, ideolóxica e visión do mundo.

A unidade básica da cultura é o «símbolo». A cultura non é xenética; transmítese por símbolos de comunicación. Ás veces chámase «súper-orgánica», porque se compón de sistemas que transcenden as entidades biolóxicas, humanas, que compoñen e sustentan a cultura.

Ver: «cultura». Unha comunidade é cultural. Ver: peixe estraño. Ver: cultura; distintos significados.

DEPENDENCIA (síndrome)

O síndrome de dependencia é unha actitude e crenza de que un grupo non pode resolve-los seus propios problemas sen axuda externa.

É unha debilidade que empeora coa caridade. Ver: o síndrome de dependencia.

DESENVOLVEMENTO

Moita xente asume que desenvolvemento supón crecemento cuantitativo, cando a súa característica principal é o cambio cualitativo.

Desenvolverse é medrar, e medrar significa algo máis que facerse grande; tamén significa volverse máis complexo e forte.

Cando unha comunidade se desenvolve, faise máis forte e máis complexa.

Experimenta un cambio social.

Ver: «cultura». Un economista podería ve-lo desenvolvemento só como un incremento da riqueza ou os ingresos (absolutos ou per capita); e un enxeñeiro podería ve-lo desenvolvemento como un maior control sobre a enerxía, ou ferramentas máis sofisticadas e poderosas.

Para un activista, sen embargo, esas son só dúas das seis dimensións culturais dunha comunidade que cambia. Desenvolvemento significa cambio social nas seis dimensións culturais: tecnolóxica, económica, política, interactiva, ideolóxica e visión do mundo.

Ver: desenvolvemento comunitario.

DIMENSIÓNS DA CULTURA

Cada dimensión está composta por sistemas socio-culturais (por exemplo, o sistema económico) combinados para formar un sistema super-orgánico.

As seis dimensións son: técnica, económica, política, institucional, valores e conceptual.

Unha comunidade é unha entidade cultural, e polo tanto as dimensións tamén son aplicables ás comunidades.  Ver: dimensións.

ENFERMIDADE

As enfermidades son un dos cinco maiores factores da pobreza.

É máis barato, máis humano e máis productivo para unha sociedade ou comunidade previr que curar enfermidades, e dirixi-los seus limitados recursos ao tratamento dunhas poucas enfermidades comúns que afectan á maioría da poboación, antes que a sofisticadas técnicas e equipos para o tratamento duns poucos ricos (velaí as razóns polas que a OMS promove e sostén os principios da atención primaria sanitaria).

isto, vostede como activista podería desafiar a escolla inicial dunha clínica, feita sen apenas reflexionar pola comunidade, e quizais facerlles ve-lo razoamento lóxico de escoller en primeiro lugar efectivos sistemas de auga e sanitarios para previr enfermidades que xurden da auga.

DESHONESTIDADE

Falla de integridade e honestidade.

A dishonestidade é un dos cinco maiores factores da pobreza.

Leva varias etiquetas, incluíndo as de corrupción, desfalcamento, extorsión e roubo. Ocorre cando a riqueza dirixida ao desenvolvemento de toda a comunidade é ilegalmente (e a miúdo en segredo) desviada para beneficiar a individuos que traizoan a súa posición de confianza como servidores da sociedade en conxunto.

A consecuente falla de confianza contribúe, á súa vez, á apatía e á pobreza.  É por iso que vostede, como activista e promotor de organizacións comunitarias, promove a transparencia, integridade e honestidade nos grupos que dirixe.

FACER

De tódolos métodos de aprendizaxe (ler, escoitar, observar), o máis efectivo é o de «facer». Ver: métodos de formación.

Aprender facendo pode inclui-la acción directa, como traballar no campo baixo a supervisión dun monitor; ou a acción indirecta, como participar nunha sesión de improvisación ou nun xogo de simulación.

XÉNERO

A palabra «xénero» emprégase para diferenciar dúas categorías: «masculino» e «feminino».

Non debería confundirse coa palabra «sexo», que se usa para distinguir entre «macho» e «femia».

O xénero e as súas interpretacións do que constitúe masculino e feminino cambia moito de cultura a cultura, de comunidade a comunidade.

O que nos importa a nós principalmente é o xeito no que as distincións de xénero afectan á distribución do poder, ás relacións económicas, e ás diferenzas sociais.

Son importantes variables que afectan ás comunidades, e tamén á natureza do traballo de tódolos activistas.

Un activista debe (como parte do requisito de aprendizaxe sobre unha comunidade) entender qué valores, actitudes e conceptualizacións comparten os membros da comunidade.

Tamén debe traballar para reduci-las diferenzas inxustas entre xéneros a nivel político e económico, como elemento importante da potenciación comunitaria.  Ve-lo módulo de formación xénero.  Ver tamén: idade, raza e sexo.

IGNORANCIA

Un dos cinco factores capitais da pobreza é a ignorancia. Para moita xente a palabra ignorante é un insulto. Simplemente significa que algunhas personas descoñecen algunhas cousas; non hai que avergoñarse diso.

Hai que ter en conta que ignorancia e estupidez son cousas moi distintas. Os adultos poden aprender, pero non os tratemos coma nenos ou seres inferiores, porque poderiamos bloquea-la súa aprendizaxe.

Ignorancia significa falta de coñecementos; a estupidez é a incapacidade para adquirilos; e necidade é non saber o que se podería ou tería que saber. Ignorancia, estupidez e necidade son cousas moi distintas.

MOBILIZAR

Mobilizar é suscita-la acción nun grupo ou comunidade

Estímulo. Non é exactamente o mesmo que organizar, porque ten que haber acción (a xente vólvese móbil, móvese) para que se lle poida chamar mobilización.

É parecido á animación social, excepto que a animación inclúe tanto a mobilización como a organización.  Ver: «acción».

ACTIVISTA

Un activista é alguén que mobiliza, é dicir, que fai que as cousas se movan. Animador social. Oficial ou axudante para o desenvolvemento comunitario.

Traballador comunitario. Promotor da participación comunitaria. Ver: ser activista.

DIÑEIRO

Diñeiro e riqueza non son o mesmo. Diñeiro é un símbolo cultural no que ten que crer todo o mundo para que sexa útil.

Pode empregarse para medir, transferir, intercambiar, ou acumular riqueza. (Ver: «riqueza», e principios da riqueza).

Diñeiro non é riqueza.

O CULTIVO DO CHAMPIÑÓN

Cómo se cultivan os champiñóns? «mantelos na escuridade e bótaslles esterco».

É unha expresión coloquial que significa o contrario que transparencia.

Úsase a miúdo unha expresión máis obscena no canto de «esterco».

POBREZA

Pobreza é algo máis que a falla de diñeiro e ingresos, máis que a falla de acceso a instalacións e servicios como auga, estradas, educación ou clínicas. É o resultado da «pobreza de espírito» , é dicir, unha actitude de desesperanza, un descoñecemento dos recursos dispoñibeis, unha dependencia doutros, falla de confianza, de estímulos, de habilidades, de integridade e dunha organización efectiva e sostible; en resumo, falla dunha boa xestión.  Ver: factores da pobreza.

A pobreza é un problema social e precisa dunha solución social; non é só a falla de ingresos dun grupo de persoas. Pode reducirse organizando e guiando aos pobres para que se axuden a sí mesmos, e se fortalezan (potenciación) como resultado de participar nas loitas e enfrontarse aos retos. A erradicación da pobreza, porén, esixe unha mellora consolidábel da xestión.

ALIVIO DA POBREZA

A palabra «aliviar» significa quita-la dor e o malestar dun xeito temporal.  Dar diñeiro aos pobres non remata coa pobreza.

Como activistas adicados a combati-las causas da pobreza no canto dos seus síntomas, evitamos este plantexamento (o mero alivio fruto da transferencia de diñeiro).

ERRADICACIÓN DA POBREZA

Como activistas, traballamos contra o problema social da pobreza analizando as súas causas e dando pasos para combatelas e eliminalas. Dado que a pobreza é un problema social, a súa solución tamén o é.

Pode atopar dous plantexamentos complementarios sobre a eliminación da pobreza (comunitaria e privada) nestes dous módulos: ciclo de mobilización comunitaria e programa de xeración de ingresos.

REDUCIÓN DA POBREZA

A palabra «reducir» significa facer algo máis pequeno.  Ver: principios da potenciación comunitaria.

En contraste co «alivio» , que trata temporalmente os síntomas da pobreza, a redución atópase no camiño correcto cara á erradicación.

ATENCIÓN SANITARIA PRIMARIA

O concepto de atención sanitaria primaria, promovido e apoiado pola Organización Mundial da Saúde, é un paquete de normas e prácticas de especial interés para os pobres e os habitantes de países con baixos ingresos.

Os principios que contén ese paquete fan fincapé no emprego de diñeiro para o coidado sanitario de baixo coste para enfermidades comúns, que afectan á maioría da poboación, no canto de emprega-los escasos recursos en prácticas curativas de alto coste e sofisticadas (por exemplo, alta tecnoloxía) que só benefician aos ricos.

Tamén recoñece que previr é moito máis barato que curar, que da como resultado unha redución da mortalidade (índice de mortalidade) e da morbosidade (índice de enfermidade) que presionan a economía, e é máis humano.

Inclúe a idea de que se pode dar formación de baixo nivel en técnicas médicas a moitas persoas, que poden chegar aos recantos máis remotos do país, e que poden remiti-los casos difíciles a profesionais máis preparados nas áreas urbanas.

A idea de ASP é importante para os activistas dos países pobres, xa que ten que entendela todo o mundo, e é un xeito máis eficiente de asigna-los limitados recursos.

Os principios que hai detrás da ASP tamén son aplicabeis a outras actividades baseadas na comunidade, como o traballo social baseado na comunidade.

ANIMACIÓN SOCIAL

Animación social significa poñer vida («ánima») nunha institución social, como poida ser unha comunidade.

A miúdo chamada «animación» (non confundir con facer debuxos animados para o cine). Ver: animación.

FORTALECEMENTO

Potenciación. Aumento da capacidade ou habilidade para alcanzar obxectivos.

Facerse máis forte

© Direitos de autor 1967, 1987, 2007 Phil Bartle
Web Design: Lourdes Sada

––»«––

Última actualização: 2012.10.01